Miks Jewelry
Vanuit huis uit is het bij ons de traditie om speciale gebeurtenissen te bekronen met sieraden. Alsof je de herinnering erin kan gieten en dat ene sieraad voor altijd symbool staat voor een bijzonder moment, als kleine souvenirtjes van het leven.
Deze bijzondere ervaring wil ik voor altijd kunnen koesteren en bij me kunnen dragen. Niet alleen voor mij, maar ook voor haar. Zodat zij altijd een tastbare herinnering heeft van haar moeder, de kracht die je als mens bezit en kunt geven.
Mooi als vereeuwiging en viering van deze periode. Een periode je samen met jouw dochter hebt gedeeld.
Maar ook: het vieren van jouw vrouw-zijn, het kunnen omarmen van jouw avontuur, het terug kunnen gaan naar die eerste periode die vaak in een waas voorbijgaat & waarin je geleefd wordt. De acceptatie van hoe het leven soms anders gaat dan je van tevoren had bedacht, gedacht en gehoopt. De speciale momenten die je wel samen met je kleintje hebt kunnen hebben.
Het geven van dit levenselixer aan jouw mini, de samenwerking die daarvoor nodig is en de liefde die letterlijk stroomt verdient het om vereeuwigd te worden in een sieraad voor en door het leven.
Het is mijn missie om met deze Milk Pearls jouw herinneringen te vangen. Een stukje van jou dat je bij je kunt dragen en door kunt geven aan de volgende generatie. Iets bijzonders om te delen, te herinneren, en te vieren.
Ook jouw verhaal is meer dan het vertellen waard. Voor jou, een ode aan het vrouwenlijf.
Ik kan niet wachten om jouw gouden liefdesavontuur tastbaar te maken.
MIKS MILK STORY
Waarom ik mijn gouden mamamelk voor altijd bij me wil dragen en wil vereeuwigen in een sieraad voor het leven:
Borstvoeding kunnen geven, dit was mijn allergrootste wens. Ver voordat ik zwanger was van Loá-Loé wist ik het al, ik wil dit. Ik zag het helemaal voor me, samen in elkaar verstrengeld onder wollen dekentjes. Ik wil haar de allerbeste start van het leven kunnen geven, haar immuunsysteem helpen bouwen, haar hersenen helpen ontwikkelen, haar darmen ondersteunen, de connectie, de liefde voelen en voeden. Ik wil en ga dit mijn kindje meegeven.
Mijn partner en ik hebben ons goed ingelezen en verschillende cursussen gevolgd om ons voor te bereiden op deze reis. Dit moest absoluut goed komen, er was geen twijfel over mogelijk. Zonder borstvoeding zouden wij allemaal niet eens bestaan, waarom zou ik het niet kunnen? Ik ben hiervoor gemaakt en de mini is gemaakt om te drinken. Appeltje eitje?
Ik wist dat het niet altijd even smooth gaat, dat het kan voelen alsof er 100 piranha’s aan je tepel knagen, dat het soms maanden kan duren voordat je samen een ritme te pakken hebt en ga zo maar door. Het maakte me allemaal niet uit, ik was er helemaal klaar voor. Ik kan dit, wij kunnen dit, wij willen dit en samen gaan wij dit doen.
Tot de kraamtijd aanbrak en wij er vrij snel achter kwamen dat onze kraamzorg, in tegenstelling tot wat ze ons verzekerd had, geen ervaring had met borstvoeding. De mini hapte niet goed aan en kreeg haar voeding niet binnen. En ik worstelde met dat mijn borsten niet genoeg gestimuleerd en geleegd werden, wat resulteerde in veel stuwing en borstontstekingen.
Na 3 dagen ontstond er paniek toen mijn vroedvrouw langskwam en alarm sloeg. Ze moest en zou NU wat eten, want het ging absoluut niet goed met Lo. En dit was het startschot van een helse tocht.
Na 4 weken van slecht advies, borstontstekingen, bloedende tepels, koorts en stuwing was mijn melkproductie naar een nulpunt gedaald. Ik kon wel janken! De mini dronk niet goed, moest te hard werken en had geen energie om mijn borsten te legen. Dit resulteerde in een weigering van de borst. Deskundigen zagen het niet meer zitten en vertelden me dat ons borstvoeding avontuur ten einde was gekomen. Leuk geprobeerd, maar — helaas voor mij — dit zou niet meer goed komen.
Op dat moment produceerde ik 40ml gekolfde melk in een periode van 36 uur. Hoe dat eruitzag? Elke twee uur kolven, ook ’s nachts, 12 keer 30 minuten per sessie. Dit resulteerde in bijna elk uur op en afkoppelen van het kolfapparaat. Ik was vastberaden om dit vol te houden. Elke druppel telde.
Ik weigerde te geloven dat mijn borsten ‘stuk’ waren en ik wilde koste wat kost borstvoeding geven aan mijn kleintje. Ik weet zéker dat ik dit kan. Zolang ik nog melk bleef produceren was er hoop en die hoop haalde een enorme wilskracht in me naar boven.
Tot zes maanden zijn wij van lactatiekundige naar lactatiekundige gegaan om alles, maar dan ook alles te proberen om haar weer aan de borst te krijgen. Van voeden met hulpsetjes tot EMDR om eventuele trauma gevoelens die op de borstvoeding lagen te verlichten hebben we na zes maanden echt alles te hebben geprobeerd het live voeden hoofdstuk achter ons gelaten. Lo gaf haar grens aan en die hadden wij te respecteren. Op dat moment liet ik de hoop op live voeden varen en startte het acceptatieproces van het nooit meer aanleggen van Lo naar fulltime kolfster. Borstvoeding bleef onze grootste wens en was de ‘hoe’ van ondergeschikt belang.
In de tussentijd loonde het keiharde werken voor mijn productie, want ik kon steeds meer en meer flesjes met mijn eigen melk geven. Tranen van geluk. Het ging zelfs zó goed dat ik op een gegeven moment een vriezer voorraad kon aanleggen. Wat was ik trots! In tegenstelling tot wat de profs zeiden, kon ik zelf, mijn eigen kind, volledig voeden met het gouden goedje.
Ondertussen zijn we ruim een jaar verder en voed ik haar nog steeds alle flesjes die ze wil en nodig heeft met mijn mamamelk. Van 12 keer kolven per 24 uur zit ik op dit moment op 4 keer kolven per 24 uur. Hoelang ik dit nog ga doen? Dat weet ik niet. Ik verlegde steeds mijn doelen en kon door middel van forums, insta pagina’s en websites met wetenschappelijke onderzoeken mijn doelen halen en deze steeds weer iets verleggen. Van drie, naar zes, naar negen, naar twaalf maanden voeden. Vanaf nu mag ik het van mezelf iets meer loslaten en ga af op mijn gevoel en de behoefte van Lo. We zien het wel. Ik ben hartstikke dankbaar voor mijn lijf die mijn dochter ondanks alles volledig heeft kunnen voeden met het magische goud en apetrots op mijn partner die deze reis volledig heeft gesteund en ondersteund. Daarbij super dankbaar voor mijn dochter die mij de kracht heeft gegeven door te gaan en samen met mij alles heeft willen proberen zodat ik het zelf allemaal makkelijker een plekje kan geven.